این تعطیلی خردادماه هم هر سال یه‌جور مشکل برای آدم درست میکنه! یه سال شمال رفتیم که گیر کردن تو ترافیکش خوشی رو از دماغمون درآورد و پارسال که گیج شدیم کجا بریم و بعدش هیچ جا نرفتیم، یکشنبه امسال هم دیدیم که تو راه اتوبان کرج، مثل اینکه همه مردم همیشه در صحنه و انقلابی راه حرم رو گم کرده بودن و فکر میکردن که حرم به جایی مثل شمال، نقل مکان کرده و باید با سرعت زیاد خودشون رو به اونجا برسونن.
ما هم برای اینکه تو این جمعیت گم نشیم، تصمیم گرفتیم بریم مشهد. انصافاً هوا خیلی خوب بود و 4 روزی اونجا میگشتیم. دوشنبه به مشهد رسیدیم و سه شنبه رفتیم توس آرامگاه فردوسی که دیدیم ای دل غافل، اینا کل آرامگاه رو دو روز تعطیل کردن! بعدش برگشتیم الماس شرق که انصافاً با اون آبنمای قشنگش خیلی دیدنیه و3 ساعتی اونجا بودیم. بعد هم رفتیم شاندیز و مشغول خوردن شیشلیک خوشمزه و باحال اونجا شدیم. روزهای بعدش باز الماس شرق و خرید سوغاتی و طرقبه و دیزی و باغ وحش و شاهرود و .....
این وسطا ای به حرم هم سری زدیم. همیشه وقتی مشهد میرم یه حس دوگانگی عجیبی به سراغم میاد، ناخودآگاه یاد انسانهای اولیه و معابد قدیم که تو فیلمها نشون میدن و همینجور عالمهای دینی اون‌زمون می‌افتم و یه احساس بی‌تفاوتی بهم دست میده. آدمها رو هم که میبینم حالم بدتر میشه و اگه به خاطر خانمم نبود اصلاً دوست نداشتم برم حرم.
حکایت دینداری من هم چیز عجیبیه، هر چقدر که با خودم کلنجار میرم که عرض ارادتی کنم نمیشه، مثل یه آدمی که به موجودات عجیب غریب نگاه میکنه به همه نگاه میکنم، عرض ادب و احترامشون هم برام عجیب و بعضی وقتها غیر قابل تحمل و چندش آور و غیر قابل فهمه، بیچاره اونایی که به من زنگ میزدن و وقتی میفهمیدن مشهدم میگفتن التماس دعا.
تو مدینه هم که رفته بودم همین حس رو داشتم فقط تو مکه حس خوبی داشتم و یه جور احساس آرامش و تعلق و وابستگی میکردم، فکر کنم فقط اونجا یه حس و حال عجیب و باحالی بهم دست داد که هیچوقت یادم نمیره و به نظر من اونجا با همه جاهایی که قبلاْ رفته بودم فرق داره و اصلاْ قابل توصیف نیست و ورای توصیف و تعریف کردنه. من تو اون مدت مکه هر شب میرفتم تو محوطه کعبه و خیره خیره بهش نگاه میکردم و کلی حال میکردم.
اینکه حکومتها از قدیم به اسم مذهب به همه فرمانروایی میکردن و ملت به اونا سواری میدادن به امید یه ثواب و زندگی جدید، و یه محلهائی خاص برای مراسمشون داشتن و یه عده مفت‌خور به اسم عالم مذهبی، فقط میخوردن و میخوابیدن و مثلاً اونا رو راهنمایی میکردن حال آدم رو بهم میزنه. تو زمونای قدیم هم مردم بدبخت برای تقرب و مثلاً پیدا کردن زندگی جاوید هی پول نذر میکردن و گاو وگوسفند و شتر وطلا میدادن و این مفت‌خورها هی گنده‌تر میشدن، بگذریم تاریخ مذهب هم چیز غریبیست و ...
یه چیز جالب دیگه اینه که من از وقتی یادم میاد اینه که تو اطراف حرم همیشه ساختمونسازی بوده و همیشه در حال بنایی و درست کردن بودن. تو دانشگاه یه همکلاسی مشهدی داشتم که میگفت متولی آستان قدس به طراحی رو کامپیوتر و دیدن تصاویر اون عادت نداره، همیشه که یه پیشنهاد مثلاً برای یه نوع سنگ یا آستانه در بهش میشه اول دستور میده تا اونو درست کنن و بعد کامل شدن بذای میره بازدید، اگه خوشش نیومد دستور میده تا خرابش کنن و یه مدل دیگه رو شروع کنن، اولش برام عجیب بود ولی این چند ساله که فکر میکنم میبینم اون بنده خدا درست میگفته !! برعکس مدینه و مکه که این عربهای بیچاره خودشون به این نتیجه رسیدن که عرضه درست کردن جایی رو ندارن و اومدن پول دادن به این خارجیها و چقدر هم درست تشخیص دادن و آدم حال میکنه وقتی حتی تو خیابوناشون راه میره چه برسه به محیطهای مقدسشون و یه بار درست وحسابی خرج کردن و چند ساله که بنایی و ساختمونسازی ندارن.
یه چیز دیگه هم این صدای نماز خوندن تو اون محیطه که فکر میکنم غیر مسلمونا هم اگه مسیرشون بخوره وامیستن و گوش میکنن ولی یه بارم که تو مشهد نماز جماعت خوندیم فقط صدای اون مکبر رو شنیدیم و هیچ صدای دیگه‌ای قابل شنیدن نبود، در حالیکه شنیدن صدای پیشنماز تو اونجا ناخودآگاه علاقه‌مندت میکنه حتماْ بری نماز جماعت.
بگذریم منم مثل اینکه حالم خوب نیست و کجا رو با کجا داریم مقایسه میکنم .....
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفر نکنی،
اگر چیزی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر از خودت قدردانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن میکنی
زمانیکه خودباوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند
به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر برده عادات خود شوی،
اگرهمیشه از یک راه تکراری بروی...
اگر روزمرگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر از شور و حرارت،
از احساسات سرکش،
و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا میدارند
و ضربان قلبت را تندترمی کنند،
دوری کنی...
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر هنگامیکه با شغلت، یا عشقت شاد نیستی، آنرا عوض نکنی
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یکبار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی....
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری بکن!
نگذار که به آرامی بمیری...
شادی را فراموش نکن!
Pablo Nerude(Chilean writer)